هامون جازموریان

هامون جازموریان

آدینه ۱۸ دی ۱۳۹۵

صبح زود از فرمانداری دلگان به سمت ایران شهر به راه میافتیم تا بریم برای دیدن هامون بزرگ جازموریان که شوربختانه علی رغم همه ی گستردگیش ، در سال های پیشین ، خشک شده . توی روستای چاه کیچی با دوستی بلوچ به نام آقاموسا ، قرار دیدار داریم تا ما رو ببره به هامون .

حواس تون باشه که توی این استان پهناور ، چند تا هامون هست که گویا بزرگ ترین شون ، همین هامون جازموریانه . مرز استان های سیستان و بلوچستان و کرمان . توی روستای چاه کیچی با برخورد گرم و مهمون نوازانه ی اهالی ، رو به رو میشیم .

اهالی ای که علی رغم عدم شناخت ما و نخستین برخوردهاشون با ما ، چیزی جز لبخند و مهربونی تحویل مون نمیدن .

وقتی میریم خونه ی آقاموسا ، صبحونه ی خوبی رو که ماست و نون محلی هست به مون میدن و ما هم با ولع میخوریم . حسابی انرژی میگیریم و همینک با همراهی تنی چند از اهالی چاه کیچی که با یک دستگاه وانت مزدا میان و ما هم با ۲۰۶ خودمون ، میریم به سمت هامون .

توی راه و هنگامی که از روستا ، بیرون میریم ، جنگل های انبوه کهوری رو میبینیم . زیبا و شگفت ناک هستن .

کمی جلوتر ، پهنه ی هامون ، آغاز میشه که بدبختانه به شوره زار بزرگی ، تبدیل شده . با ماشین ها ، سرعت میگیریم تا توی شوره زار ، گیر نکنیم ؛ اما در نقطه ای از هامون که زمین ، سست تر هست ، ماشین ما ، گیر میکنه .

با کمک دوستان و پس از کوشش های توانفرسا ، ماشین رو بیرون میاریم و میریم به سمت مرکز هامون که یه آب راهه ی بزرگ که گویا آبش رو از جای دیگه ، فراهم کردن و به این جا کشوندن ، دیده میشه .

محیط ، کاملن ساکت و دلگشاست . عکسای خوبی برمیداریم .

با دوستان بلوچ ، گرم صحبت میشیم و ازشون درباره ی هامون و دوران پرآبیش ، مطالب خوبی میشنویم .

پس از ساعتی به روستا برمیگردیم و ناهار رو هم پیش آقاموسا میخوریم .

آقاموسی ، یه پسر ناز شیطون هم داره . دلم برای آقاموسا و صفای خونه اش ، تنگ‌ شده .

سپس راه مون رو به سوی ایران شهر ، پی میگیریم .