آبشار پسنگ و پیشوازاده ابراهیم

ساعت 5 بامداد آدینه 13 آبان 1390 ، پس از گرد هم آمدن بچه های ایرانگشت ، به سمت تهران ، حرکت می کنیم تا از آبشار زیبای پسنگ در منطقه ی دربند ، بازدید نماییم . ناشتایی را در حلیم سیّد می خوریم و روانه می شویم . ساعت ، حدودا نه و نیم است که به پایان خیابان تجریش ، میدان سربند می رسیم و پس از حدود نیم ساعت جست و جو ، جایی را برای نگه داشتن خودرو می یابیم . منطقه ی دربند که یکی از مهم ترین تفرّجگاه های تهران است ، در این روز آدینه ، به راستی شلوغ است . سیل جمعیّت خسته ی تهرانی از یک هفته کار و کوشش با گونه های خودروها به این منطقه ، سرازیر شده اند تا بتوانند با پناه بردن به آغوش گرم طبیعت ، خستگی ها را از تن بزدایند . راه را از جایی که خودرو را نگه داشته ایم ، پی می گیریم و از کوچه پس کوچه های زیبا و تو در توی تجریش , گذر میکنیم تا به میدان سربند برسیم . میدان سربند یا میدان کوهنورد از کهن ترین میدان های تهران است که در پایان راه خودرویی خیابان تجریش ، قرار گرفته است . در میانه ی این میدان ، تندیسی از یک کوهنورد ، طرّاحی و نصب شده است .

پس از این میدان ، پیاده روی هم راه با کوهنوردی مردم ، آغاز می شود . سراسر راه زیبای دربند ، پر از جمعیّت است که در کوچه باغ های زیبای دربند ، در حال پیاده روی هستند . در دو سوی این کوچه باغ ها ، فروشگاه های فروش ترشیجات خوش مزه که آب دهان را به راه می اندازند و عرضه ی ناشتایی گرم و تازه ، برپا و هر یک با فراخواندن مردمی که در حال پیمودن راه هستند ، آن ها را به درون فروشگاه های خود ، فرامیخوانند . به دنیال باران های سیل آسا و فراوان چند روز گذشته ، سراسر راه که با شیب شایان توجّهی به سمت بالا می رود ، پر شده است از آب های روان ناشی از باران .

پس از هر 20 دقیقه پیاده روی که به علّت شیب راه و شلوغی آن ، توانفرساتر از پیاده روی های معمولیست ، کمی استراحت میکنیم تا آن که پس از یک ساعت و اندی به تابلویی می رسیم که نام آبشار پسنگ که در بلندای 2117 متری ، واقع شده بر روی آن ، نوشته شده است . به سمت راست مان می رویم و پس از گذر از درختان و چمنزارها به آبشار زیبای پسنگ می رسیم که با آب فراوان و سردی در حال غرّش است .

آبشار پسنگ در دو طبقه ی نیمه بلند ، روان شده و بسیار  زیباست . آب ، آن اندازه سرد است که جز برای چند لحظه نمی توان در آن ، پا گذاشت . کمی به استراحت می نشینیم و از پژواک دل انگیز آبشار ، روان و جان مان را نوازش می دهیم .

برای خوردن ناهار به جایی باصفا در بالای آبشار می رویم . ناهار را که کوکتل است ، سرخ کرده و با ولع و گرسنگی بسیار ، نوش جان می کنیم . پس از خوردن ناهار و گرفتن چند نگاره ی یادگاری در کنار رودخانه و آبشار برای برگشت ، راهی دیگر را برمیگزینیم که اگرچه کمی سخت گذرتر است امّا نزدیک تر می باشد .

کمی از راه را که می آییم ، تابلوی پیشوازاده ایراهیم را در سمت راست مان می بینیم و وارد شاخه ای آن می شویم . راه تا پیشوازاده در حدود یک ربع ساعت ، زمان می برد . پیشوازاده ابراهیم در نقطه ای زیبا و باصفا در بالای کوه و پایان راه ، قرار گرفته است و دارای ضریحی کوچک و همه ی امکانات از جمله دستشویی ، قهوه خانه و … هست . در پیشوازاده ، استراحت کرده ، بازیابی توان می کنیم ، نگاره ی یادگاری می گیریم و برمیگردیم .

نام بچه هایی که در این سفر ، هم راه ایرانگشت بودند :

1 ) علی رضا هاشمی     2 ) محمّدرضا کریمی        3 ) مریم کریمی         4 ) عسل محمّدی            5 ) محمّد کوچک تبار            6 ) زینب هاشمی    7 ) احسان حلّاجان         8 ) ناصر بختیاری