روستای فشک

برای بازدید از روستای فشک ، از چند روز جلوتر با یکی از دوستان راهنما که دارای اقامتگاهی هم در فشک هست ، پیوند میگیرم تا بتواند در روز بازدید ، کمک مان باشد ؛ آقای رمضان رضائی که خود از اهالی فشک است . با هم راهی بانو صدیقه رضائی ( بانوی جهانگرد ) و آقای رضا قربانی ، همسرشان به سوی روستای فشک میرویم . از قزوین تا این روستا ، 50 کیلومتر است که به دلیل راه های پرپیچ و خم و بعضاً نامناسب الموت ، پیمودن این مسافت ، یک ساعت و بیست و پنج دقیقه به درازا میکشد . فشک در الموت باختری به مرکزیّت رازمیان ، قرار دارد و دارای 150 خانوار می باشد که عمدتاً به کشاورزی فندق و زغال اخته و هم چنین به دامداری میپردازند . دهیار ، آقای محمّد شعبانی است و هموندان شورا ، آقایان اسد اسداللّهی ، نادعلی داوودی و سیف الله شعبانی هستند . فشک ، دارای خانه ی بهداشت ، مدرسه در رده ی ابتدائی و مسجد هم هست . شوربختانه کسی از دلیل نام روستا ، آگاهی نداشت . گورستان فشک با چند روستای دیگر به گونه ی مشترک در پیشوازاده افضل تلاتر ، قرار دارد . مردم روستا ، تات زبان هستند و از اطراف با روستاهای قسطین ، روح آباد ، پرچکوه ، تلاتر و آکوجان ، هم سایه میباشند . یک پیشوازاده به نام یوسف نیز با ساختمانی نوساز در این روستا هست . آب آشامیدنی فشک از چشمه ی پرآب خارود ، فراهم میشود و از حدود سال هشتاد خورشیدی نیز دارای برق شده است . گاز لوله کشی ندارد . عمده ی خانواده هایی که در روستا ، زندگی میکنند : نصراللّهی ، داوودی ، شعبانی ، رضائی ، وهبی ، گرجی ، علی رضائی و قلی زاده هستند .

این داده ها را از آقای رمضان رضائی ، مدیر اقامتگاه بابا جعفر فشک ، میگیریم و سپس با هم راهی وی به گشت در روستا میپردازیم . شماره ی تلفن آقای رضائی : 09191846394 میباشد . خوش بختانه هنوز میتوان در جای جای روستای فشک ، آثار بسیاری از زندگی روستایی را یافت . سقف های تیرچوبی ، تنور ، دیوارهای کاه گلی ، پنجره ه های چوبی و رنگی ، پلّه های سنگی ، گل میخ روی درهای خانه ها و کلون ، از مظاهر زندگی روستایی هستند که در فشک به فراوانی ، دیده میشوند . ناهار ، تندوره چلو میخوریم ؛ خوراکی خوش مزه که در تنور ، پخته میشود .