رصدخانه ی مراغه

به محض رسیدن به مراغه با پرس و جو به سمت رصدخانه ی نامدار مراغه می رویم .

 رصدخانه ی مراغه ( نشانی را بپرسید ؛ چرا که در نقطه ای دور از شهر و بر روی تپه ای بلند ، واقع شده است . )

سازه ی رصدخانه ی مراغه که بزرگ ترین مرکز پژوهشی ستارگان در عصر خود بود در سال 657 کوچی ماهی یعنی نزدیک به 170 سال پیش از ساخت رصدخانه ی شهر سمرقند به خواست و دستور خواجه نصیرالدّین طوسی ، وزیر فرزانه و دانشمند هلاکوخان مغول ، آغاز گردید . در طرّاحی و اجرای این سازه های بزرگ که مدّت 15 سال به درازا کشید ، کسان عالی مقامی چون علّامه قطب الدّین فخرالدّین مراغی ، محی الدّین مغربی و علی پسر محمود نجم الدّین الاسطرلابی ، مشارکت داشتند . این مجموعه ، دارای برج مرکزی رصدخانه و واحدهای ستاره شناسی وابسته ، آموزشگاه ، کتاب خانه و اقامتگاه ویژه ی استادان و پژوهشگران بوده که در کنده کاری هایی که از سال 51 به مدّت 3 سال ، پی گرفته شده است ، جایگاه و نقشه های آن ، کشف گردید . این رصدخانه چنان چه از تاریخ ، بهره برداری می شود تا سال 703 کوچی ماهی ، مورد بهره برداری دانش پژوهان و دانــشمندان بوده است . مانده های رصدخانه ی مراغه به جهت اهمّیّت پژوهشی و حــفاظتی آن ها در سال 64 ، زیر شماره ی 1675 در سیاهه ی آثار مردمی کشور به ثبت رسیده است .

درون رصدخانه که می رویم ، جز یک محوّطه ی نیم گردی بزرگ ، با چیز ویژه ای ، رو به رو نمی شویم .

من در کنار رصدخانه