آبشار آیینه ورزان و پیشوازاده عبدالله

روستای زیبای آیینه ورزان در استان تهران ، شهرستان دماوند ، قرار دارد . به روستا که میرسیم ، یک راه خاکی سربالایی را که به سمت بیرون از روستا میرود ، پی میگیریم و در آخرین نقطه ی ماشین رو ، خودرو را نگه میداریم .

پیاده شده و پس از برداشتن ابزار لازم ، غذا و آب در کناره ی رودخانه و بر خلاف سمتی که آب میآید ، حرکت میکنیم . یک دوراهی اصلی در میانه های راه هست که آن را به سمت راست میرویم تا پس از حدود یک ساعت به پای آبشار میرسیم .

آبشار که به نام روستای هم سایه اش ، آیینه ورزان ، خوانده میشود از شکاف یک صخره به پایین میریزد و زیبا و دیدنیست . بخشی از آبشار به دلیل سرمای هوا ، یخ زده است . هوا ، سرد است و برف خوبی هم بر زمین نشسته است . ناهار را در کنار آبشار میخوریم .

رضا ، احسان ، میرحسین و من

یک پیشوازاده نیز در روستا به خاک سپرده شده است ؛ به نام پیشوازاده عبدالله . ساختمان پیشوازاده ، کوچک است . گنبد سبزرنگ آن از گنبدهای سلجوقیست و ساختمانش از سنگ و آهک .

بر ضریح ، چنین نگاشته اند :

ضریح مرقد مطهّر امام زاده عبدالله فرزند امام جعفر علیه السّلام واقع در قریه ی آیینه ورزان دماوند که با همّت اداره ی اوقاف و امور خیریّه و هیأت امنا و توسّط بانیان خیّر ، آقای سیّدجلیل حسینی و حاجیه خانم جعفری در سال 1385 هجری شمسی ، ساخته و نصب گردید .

کهنا : دوره ی مفول ( سده ی هشتم کوچی ماهی )

شرح و ویژگی های اثر :

این سازه به گونه ی برج ـ آرامگاه هشت ترک و دارای گنبد مخروطیست . مصالح به کار رفته در ساخت اثر ، قلوه سنگ و ملاط گچ میباشد . در آراستن درون سازه از کاشی کاری های بسیار گران بها و چهارگوش ، بهره برداری گردیده که نقش های آن به شکل گل برگ است . بر روی لبه ی بیرونی صندوق چوبی و منبّت کاری شده ی واقع در آرامگاه ، نوشته ای به خطّ نستعلیق هست که بیانگر نصب آن در دوره ی صفویّه است .

یک درخت مقدّس هم در حیاط ، دیده میشود .

درخت نامه ی پیشوازاده عبدالله که توسّط مرعشی نجفی ، نگاشته شده است :

بسم الله الرّحمان الرّحیم

بر کافّه ی مؤمنین و مؤمنات اثنی عشری از اهالی محال ( محلّه های ) دماوند و ساکنین قریه ی آیینه ورزان من ( از ) قراء ( روستاهای ) دماوند ، مخفی ، پوشیده و مستور نماند که از قرار کتاب وافرالسّعادات بحر النّسّاب که از جمله کتب معتبر این زمان است و الیوم ( امروز ) که یوم ( روز ) یک شنبه بیست و دوم شهر ( ماه ) محرّم الحرام سنه ( سال ) 1279 هجری است در نزد اقل میباشد ، حضرت امام زاده ی واجب التّعظیم و التّکریم امام زاده عبدالله که در قریه ی آیینه ورزان دماوند در آستانه ی مبارکه در قبر شریف خود ، مدفون است پسر والاگهر جناب مبیّن الحقایق و الدّقایق حضرت امام الهمام امام جعفر صادق است ، شبهه در این نیست و شکّی ندارد و مادر محترمه اش فاطمه دختر حسن ابن حضرت امام زین العابدین و از مادر خود فاطمه ی مزبوره ، یک برادر داشت اسماعیل نام که جماعت اسماعیلیّه ، قائل به امامت اسماعیل مزبور شدند و یک خواهر داشت مسمّاه به امّ فروه و حضرت امام زاده ی بزرگوار ، امام زاده عبدالله ، مشهور به عبدالله افطح است و بسیار بزرگوار و عالی قدر و عظیم المرتبه میباشد و کیفیّت درد و محنت آن بزرگوار در آن ولایت ، آن است که در هزیمت مأمون که بعد از شهادت حضرت امام رضا فرمان به قتل سادات عالی درجات داد ، آن بزرگوار از ترس ظالمان از قزوین که موطن او بود ، روی به ولایت دماوند نهاد . چون به قریه ی آیینه ورزان رسید ، ظالمان ، آن بزرگوار را در آن جا ، شهید کردند و در آن ده ، درویشی بود که اسمش ، شرف الدّین بود . آن امام زاده ی مقتول جفا را آن درویش مؤمن و شیعه ی اثنی عشری بر سر سنگی نهاد و چون در آن مکان ، آب نبود که آن بزرگوار را غسل بدهد از برکت و کرامت آن بزرگوار ، چشمه ای ، جاری شد . آن بزرگوار را از آب آن چشمه ، غسل داد و بدن مطهّر را بعد از کفن در همان مکان که الآن زیر ضریح مقدّس است ، مدفون ساخت . پس بر اهالی آن جا در احترام و اکرام آن امام زاده ی والامقام ، لازم و واجب است که همیشه باید به احیای مرقد شریفش بکوشند .

خسته از کوهپیمایی در اتاق پیشوازاده