دیار مازندران

باز هم راه میافتیم به سوی مازندران بزرگ و زیبا تا این بار نیز از چند جای آن ، دیدن بکنیم . این بار ، قصد بر آن است که به روستای آری برویم در شهرستان بابل و در دل جنگل های انبوه و زیبا .

این روستای زیبا که بیش تر برای شالیزارهای متقارن و منظّمش ، نامدار شده است ، در بندپی خاوری ، قرار دارد که از بابل ، دارای فاصله ای نسبتن دراز است . بخش بسیاری از راه دسترسی به این روستا از درون جنگل هایی انبوه و زیبا میگذرد . امشب را در اقامتگاه بومگردی این روستا میمانیم با مدیریت آقای میرزاپور ؛

البته خود وی در روستا نیست و ما با راهنمایی مادر ایشان به اقامتگاه میرویم . اقامتگاه ، کلبه ایست در دو طبقه و چوبی که دارای چند اتاق کوچک است . یکی از اتاق ها ، بهره ی ما میشود . شب خوب و آرامی را در اتاق مان میگذرانیم . بامدادان دوشنبه ، پس از خوردن ناشتایی و برداشتن چند نگاره ی یادگاری به گشت در روستا میپردازیم .

روستای آری ، دارای یک حوضچه ی بزرگ آب گرم هم هست ؛ البتّه آلوده است و نازیبا . همان گونه که گفتم بیش تر ناموری این روستا برای کشتزارهای زیبا و مرتّب آن است . یک گرمابه ای که تاریخی دراز ندارد نیز در روستا ، دیده میشود .

اما این که چرا به این جا میگویند آری به این دلیل ، بیان شد که از آن جا که گروهی از انسان های بی جا ، برای سکونت به این روستا آمده اند و چون آریه در لهجه ی مازنی یعنی بی جا ، به این منطقه ، چنین نامی داده اند که پس از مدّتی به آری ، بدل گشته است . آری ، دارای 385 نفر جمعیّت و 75 خانوار است .

خوابگاه دخترانه ی شبانه روزی خدیجه ی کبرا در آری است .

اقامتگاه

حسن عنایت ، حسن ترابی و من

حسن عنایت

حسن عنایت و من

ناشتایی اقامتگاه

حوضچه ی آب گرم

مدت ها بود که دوست داشتم به خانه ی پدری رضاشاه در شهرستان سوادکوه ، سری بزنم تا هم از این جای تاریخی ، دیدنی کرده باشم و هم به پدر ایران نوین که در راه بالابردن جایگاه کشور ، کوشش های بسیاری نمود ، ادای ارج کرده باشم .

خانه ی رضاشاه در دهکده ی آلاشت که در یکی از بهترین نقاط سوادکوه و بر بلندای کوه ، قرار گرفته است ، واقع میباشد . در سال 1387 ، این خانه به گنجینه ی مردم شناسی ، بدل شده است . بلیط ورودی آن ، پنجاه هزار ریال است که برای ساکنین آلاشت با 50 درسد تخفیف ، اعمال میشود .

ساختمان ، مجهز به دوربین مداربسته است و توصیه هایی در آغاز ورود ، بر دیوار ، توجه شما را به خود ، جلب میکنند :

هرگز بدون بلیط ، وارد ساختمان نشوید .

به کار گیری دخانیات ، ممنوع است .

از دویدن کودکان به ویژه در طبقه ی دوم ، جلوگیری بفرمایید .

از نزدیک شدن به نرده ها ، خودداری بفرمایید .

از گرد هم آمدن گروهی بر تراس طبقه ی دوم ، خودداری بفرمایید .

از تکیه دادن به دیوارها ، خودداری بفرمایید .

به چیزهای بیرون از ویترین ، دست نزنید .

این سازه در سال 1348 در سیاهه ی آثار مردمی به ثبت رسید و در میان سال های 1348 تا 1352 ، مورد بازسازی قرار گرفت و به عنوان گنجینه ی زادگاه رضاشاه ، به بهره برداری رسید و تا سال 1357 ، زیر همین عنوان به کار خود ، ادامه داد .

پس از انقلاب ، یک سال به عنوان دبیرستان شهر و از سال 1359 تا 1382 به عنوان کتاب خانه ی همگانی شهر ، مورد استفاده قرار گرفت ؛ اما از سال 1382 تا 1387 به دلیل ویرانی بخش هایی از ساختمان ، تعطیل شد .

در سال 1387 با بازسازی آن ، توسط شهرداری آلاشت به عنوان نمایشگاه مردم شناسی ، بازگشایی گردید و در سال 1388 بر پایه ی مصوبه ی سفر ریاست جمهوری به استان مازندران در دولت نهم و با مشارکت سازمان میراث فرهنگی استان مازندران و شهرداری آلاشت ، مورد بازسازی پایه ای قرار گرفت و پس از تجهیز به عنوان گنجینه ی مردم شنتاسی شهر آلاشت ، رسمن بازگشایی گردید و فصل نوینی از کارکردهای خود را آغاز نمود .

در این گنجینه ، آثار و ابزاری از زندگی سال های نه چندان دور مردم منطقه به نمایش گذاشته شده است و با پذیرایی سالانه ده ها هزار نفر از گردشگران درونی و بیرونی ، عنوان پربیننده ترین گنجینه ی استان مازندران را به خود ، ویژه ساخته است .

در پایان سفر ، گشت کوتاهی میزنیم در روستای ده میان گه در یک نقطه ی زیبا از شهرستان سوادکوه ، قرار دارد .

هم سفران این سفر یک روز و نیمه : آقایان حسن عنایت و حسن ترابی بودند .