روستای سوراوجین

روستای سوراوجین

دهستان رامند از بزرگ ترین دهستان های استان قزوین در شهرستان بویین زهرا ، قرار دارد و روستای سوراوجین ، یکی از روستاهای این دهستان است .

پس از تماس تلفنی با دهیار این روستا و برخورد گرم و صمیمی وی از پشت تلفن ، اراده ی مان بر رفتن به این روستا ، قوی تر میشود .

در نتیجه از قزوین به سمت بویین زهرا و سپس از بویین زهرا به سمت سگزآباد و دانسفهان ، بیرون میرویم و پس از ورود و خروجی کوتاه در شهر داسفهان ، به روستای سوراوجین میرسیم .

یک ساعت و بیست دقیقه و سد کیلومتر .

  به خانه ی آقای کریمی ، دهیار جوان و پرانرژی روستا میرویم و گرم سخن گفتن میشویم . خود اهالی که ترک زبان هستند به روستای شان سوورک میگویند : یعنی آب بده و بکار ؛

ولی نام رسمی روستا ، سوراوجین هست که از آمیزش آب و وجین ، به دست آمده است .

حدود دویست نفر در روستا در قالب 50 خانوار ، ساکن هستند که به کارهای کشاورزی خرده پایی ( بادام ؛ انگور ؛ گردو و گندم ) و کاسبی میپردازند .

  هم سایه های سوراوجین از جنوب : روستای بندسر ؛ از شمال : شهر دانسفهان ؛ از باختر : روستای اسپه یک و از خاور : روستای یزن هستند .

خانواده های کریمی ، کاظمی ، رحیمی ، پناهی ، شکری ، علی پور و قربانی ، خانواده های عمده ی سوراوجین را تشکیل میدهند . سوراوجین ، خانه ی بهداشت و مسجد نیز دارد .

مسجدش ، خیلی قدیمی نیست و به سال 1342 پس از زمین لرزه ی بویین زهرا برمیگردد . هموندان شورا : آقایان محمد کریمی ؛ محمود کاظمی و اسدالاه کاظمی میباشند .

سوراوجین کنونی ، دارای دو بخش است : بخش قدیمی که خانه های خشتی و گلی بوده و با زمین لرزه ی سال 42 ، ویران شده و بخش نوساز که به دست نیروهای درونی و جهانی ، ساخته شده است .

آب آشامیدنی روستا از چشمه و کاریز ، فراهم میشود . از سال 1374 ، دارای برق شده است و از سال 1390 ، دارای گاز . آنتن دهی تلفن های ثابت و هم راه ، مناسب است .

  اهالی قدیمی سوراوجین به گِل فروشی ، نامدار بوده اند ؛ در واقع گل را که کاربرد صابون داشته است ، از کان های اطراف روستا ، برداشت کرده و میفروخته اند .

  با ابوالفضل کریمی ، جوان سوراوجینی به آب بندی میرویم در نزدیکی روستا با یک راه خاکی مناسب که به بند سهراب ، میشناسندش و در دوره ی رضاشاه ، مورد بهره برداری قرار گرفته است .

بند سهراب ، دستاورد آب های طبیعی باران و چشمه است و برای کارهای کشاورزی به کار میرود .

یک کوه که به اعتقاد اهالی ، دارای سنگ های کانی است و به ایلدیریم قیسه ( کوه آذرخش ) ، نامدار میباشد در اطراف روستاست و یک کان کاشی و سرامیک که بسیار بزرگ هست و برپایی اش به سال 1353 بازمیگردد نیز در کناره ی روستا ، دیده میشود .

  روستا ، دارای مدرسه ی ابتدائی است و نزدیک ترین پاسگاه بدان جا در شهر دانسفهان میباشد . شمار خانه های قدیمی خشتی و گلی در بافت جدید روستا ، کم است ؛ از همان چند خانه ، بازدید میکنیم .

گورستان روستا ، چندان قدیمی نیست و کهن ترین سنگ گورها به دهه ی سی خورشیدی بازمیگردند .

برای ناهار با هم راهی آقای کریمی و برادر و برادرزاده اش به یکی از باغ های زیبای اطراف رفته و جوجه کباب میخوریم .

آقای دهیار و من