غار حاجت خانه

5 خرداد 1391

گردشگران : پنج نفر ( علی رضا هاشمی ، احمد حرزاده ، حامد فیّاض پور ، محمّد حسین نژاد و محمّد درگی )

ساعت ، 01 : 7 و کیلومتر ، 29902 است که پس از صرف صبحانه در هوائی زیبا و بهاری از شهر قزوین ، دل را به جادّه های زیبای الموت ( رازمیان ) می سپاریم . نرسیده به رازمیان ، سه راهی اصلی ، وجود دارد که با تابلوی چند روستا من جمله روستای آکوجان ، مشخّص شده است . وارد مسیر سمت چپ می شویم و پس از گذراندن روستای پررود به روستای آکوجان می رسیم . ساعت ، 24 : 8 و کیلومتر ، 29959 است . آکوجان ، روستای متمرکزی است با حدود 150 خانوار جمعیّت و دارای خانه ی بهداشت و مدارس ابتدائی و راهنمایی که در نزدیکی شهر رازمیان ، واقع شده است . مردم آن به لهجه ی تاتی ، صحبت می کنند . وقتی به روستا می رسیم به دنبال شخصی می گردیم تا به عنوان راهنما با ما ، همراه شود و ما را به سمت غار حاجت خانه ببرد ؛ امّا هر چه می گردیم ، کسی را پیدا نمی کنیم . تا سرانجام پس از حدود یک ساعت ، با آقای جانی ، آشنا می شویم . او ، درخواست ما را برای رسیدن به غار می پذیرد و به همراه دوست خود ، آقای دوستی ، پس از برداشتن مقداری غذا ، با ما ، هم قدم می شود . ساعت ، 10 صبح است که مسیر کوهنوردی به سوی غار را پی می گیریم . اگرچه به گفته ی اهالی روستا ، مسیر ، بسیار پرپیچ و خم و خیلی هم طولانی است ولی شوق دیدن این غار تعریفی و اراده ی پولادین ما ، حریف این سخنان روستایی ها می شود و کوهنوردی سنگین مان ، آغاز می گردد . مسیر ، واقعاًخشن است .
سربالایی تندی ، پس از عبور از باغات بالادست روستا ، شروع می شود که یکی از هم راهان مان را مأیوس از ادامه ی راه ، نقش بر زمین می نماید : حامد ، دیگر نمی تواند ادامه دهد و تصمیم به بازگشت می گیرد ولی ما ، چهار نفر باقی مانده ، راه را ادامه می دهیم . پس از عبور از سربالایی تند و طولانی که فوق العاده خسته کننده است به دشت وسیع و بسیارزیبایی می رسیم که با پوشیدن لباس سبز بهاری ، عشوه گری می کند . مسیر در این جا ، ملایم است و مناسب برای عکس گرفتن . تا می توانیم عکس می گیریم .

دشت سرسبز و زیبا

من ، احمد و محمّد حسین نژاد

  پس از عبور از دشت سرسبز به صخره های عظیم و صیقلی سنگ می رسیم که با شگرد خاص و با هیجان زیاد از آن ها هم عبور می کنیم . هم اینک به یک چشمه ی پرآب می رسیم . با ولع تمام از آب گوارای این چشمه می آشامیم و سر و صورت مان را هم خیس آب می کنیم . پس از طی کردن مقداری دیگر از مسیر زیبای دسترسی به غار در کنار یک رودخانه ی کوچک ، اطراق می نماییم تا در ساعت 13 با صرف ناهار ، خستگی راه آمده را رفع و برای راه باقی مانده ، انرژی کافی را ذخیره کنیم . ناهارمان را در کنار نان و پنیر و گردوی دوستان آکوجانی و چای ذغالی دبش ، نوش جان می کنیم . به راستی هر کس که این سفر را از دست داد ، هیجان زیادی را نیز از دست داد .

گروه در حال خوردن ناهار

پس از صرف ناهار در ساعت 13 و 30 دقیقه ، ادامه ی مسیر را پی می گیرم و پس از گذراندن سرپایینی های فراوان و زیبایی های بی نظیر این منطقه از آشیانه ی عقاب در ساعت 15 و 15 دقیقه به دهانه ی غار حاجت خانه می رسیم . دهانه ی غار ، کوچک است ولی پس از ورود به آن ، اتاقکی ، ظاهر می شود که با یک تونل که رو به بالا می رود و جز با طناب ، نمی توان آن را طی کرد به طبقه ی دوم ، متّصل می گردد . با هیجان بسیار و با احتیاط فراوان با کمک آقای دوستی و طنابی که به هم راه داریم ، این تونل را به سمت بالا ، طی می کنیم و وارد اتاقک طبقه ی دوم می شویم . این اتاقک نیز با تونل سربالایی دیگری به طبقه ی سوم و پایانی غار ، راه دارد ولی با توصیه ی آقای دوستی و دیدن راه فوق العاده باریک اتّصال به طبقه ی سوم که با ریزش سنگ ها ، باریک تر شده است ، از ادامه ی مسیر ، منصرف می شویم . به گفته ی آقای دوستی در طبقه ی سوم ، سنگ قبرهای بزرگی ، وجود دارند که مردم آکوجان ، اعتقاد و احترام زیادی برای آن ها ، قائلند و هر ساله ، قربانیانی را به این غار آورده و نذر خواسته ها و دردهای خویش می نمایند . از اعتقادات اهالی ، رخ دادن حادثه ی اصحاب کهف در همین غار است ؛ همان ها که به گفته ی داستان های مذهبی ، 300 و اندی سال را در خواب در درون یک غار به سر بردند . در هر صورت ، احترام به اعتقادات اهالی محل بر گردشگران ، واجب است . بقایای پایه ها و ستون های شکسته و هم چنین کندوکاوهای بسیاری در گوشه گوشه ی دل زخمی غار ، دیده می شود .

گروه در دهانه ی غار

محمّد درگی و احمد

من در راه برگشت از غار