آبشار دوقلو ؛ اوج هیجان و زیبایی

هنگامی که ساعت کوکی کوچکم ، سر ساعت 5 بامداد شنبه 12 فروردین ماه به صدا درآمده و با زنگ خود ، مرا بیدار می کند ، در حالی که از سفر دیروز به رودخانه ی حاجی عرب ، حسابی خسته هستم ، وسوسه ی اهریمنی به سراغم می آید که بی خیال آبشار بشو و به ادامه ی خواب شیرینت برس ! امّا اراده ای قوی که در درازای این سال ها ، همیشه همراهم بوده است ، از خواب بی خیالم ساخته و بیدارم میکند . پس از این که حاضر می شوم ، درون خودرو ، منتظر محمّد و احمد می مانم تا برسند ؛ محمّد کوچک تبار از بچه های پایه ی سفر ، بامرام و بسیار خوش مسافرت و احمد حرزاده از بچه های جدید گروه ایرانگشت که هر دوی شان در سفر دیروز نیز همراهم بوده اند . ساعت ، حدود 6 و ده قیقه است که با رسیدن بچه ها برای خوردن ناشتایی به سمت مغازه ی عدسی در بولوار خرّم شهر می رویم . ناشتایی را که می خوریم ، ساعت 6 و سی دقیقه ، قزوین را به سمت تهران ، ترک می کنیم . با ورود به شهر تهران و دیدن چهره ی خلوت و آرام این شهر ، بسیار خوش حال می شویم که توانسته ایم در روز و ساعاتی ساکت ، تهران را به دید بنشینیم . تهران به دنبال بیرون رفتن تهرانیان به سمت دورترین و نزدیک ترین نقاط کشور برای گذراندن تعطیلات نوروزی ، بسیار دلنشین و آرام شده است . به سمت منطقه ی دربند می رویم و پس از نگه داشتن خودرو و برداشتن وسایل لازم ، در ساعت 8 و سی دقیقه ی بامداد ، کوهنوردی را می آغازیم . راه دربند ، هیجان و شور همیشگی را ندارد و کاملاً مشخّص است که این تهران با تهران در روزهای دیگر ، کاملاً متفاوت است . جویبار کوچکی از آب باران در میانه ی کوچه باغ های دربند ، روان است و رودخانه ی دربند نیز چون همیشه در حال جوش و خروش است . در راه ، تابلوهای راهنمای چندی ، نصب شده اند که راه درست دسترسی به آبشار دوقلو ، پناهگاه شیرپلا ، توچال ، آبشار پسنگ و پیشوازاده ابراهیم را نشان مان می دهند . از کنار آبشار پسنگ هم می گذریم ؛ این آبشار ، چند ماهی پیش تر ، مورد بازدید ایرانگشت قرار گرفته بود . راه ، پس از آبشار پسنگ با خلوتی مغازه ها و خانه ها ، رو به رو می شود ؛ چون کوهستانی تر و سخت گذرتر می گردد و ساخت و ساز در آن ، کم تر است ؛ امّا راهی است کاملاً مشخّص که ضمن مشخّص بودن از تابلوهای راهنما و داده های کوهنوردان گذری نیز می توان بهره برد . آن اندازه راه را پی می گیریم و از پستی ها و بلندی های بسیاری می گذریم تا به نقطه ی آخر پستی و بلندی های عادی یک کوهستان می رسیم و از این جاست که راهی متفاوت ، آغاز می شود ؛ راهی که با بهره گیری از طناب و کمک میله های نصب شده در راه ، باید آن را پیمود . در جای جای این راه ، تابلوهای هشدار ، نصب شده تا کوهنوردان و گردشگران را از خطرات ناشی از افتادن ، آگاه سازند . راه از این جا با طناب های کلفت و میله های بسیارمحکمی که در دو سوی راه ، نصب شده اند ، مشخّص می گردد . تا آن جا که میشده ، کوشش در آسان سازی سختی های راه شده است و با ایجاد پلّکان های سنگی و فلزّی ، گذرگاهی ، ساخته شده است که بسیار هیجان انگیز و دلهره آور است . البتّه ، ما ، ایرانگشتی ها که به این گونه سختی ها ، عادت و فراتر از آن به این گونه سختی ها ، دل بسته ایم ولی با دیدن بانوان جوان و میان سالی که با پشت کار ستودنی و زیبای خود ، این راه دهشتناک را میپیمایند و کوچک ترین ترسی به دل راه نمی دهند ، جرأت مان ، دوچندان می شود . در این راه با آبشارهایی چند و کوچک و بزرگ و زیبای بسیاری نیز رو به رو می شویم که هر کدام در جای خود ، فوق العاده است .

از روی دو سه تا پل فلزّی دوست داشتنی هم که بر روی رودخانه های کوچک و بزرگ روان در راه ، بسته شده اند ، می گذریم . هر چه که به بلندی های بالاتر می رسیم ، هوا ، سردتر و راه به دنبال بارش برف قدیمی ، لیزتر می شود تا آن جا که در برخی مناطق ، مجبوریم تنها با کمک طناب های تعبیه شده از راه ، بالا برویم تا بر روی برف ، لیز نخوریم . . .

و سرانجام پس از سه ساعت و نیم کوهنوردی پرهیجان به آبشاری می رسیم بلند و بزرگ به نام آبشار دوقلو . آبشاری که با پاره سنگی بزرگ به دو نیم ، بخش شده و به همین علّت ، دوقلو ، نام گرفته است . آبشار دوقلو ، به راستی زیباست . در اطراف آبشار ، قهوه خانه و مرکز کمک رسانی نیز قرار گرفته است .

خدایی ، این آبشار زیبا ، ارزش 3 ساعت و نیم کوهنوردی را دارد . آبشار دوقلو در بلندای 2662 متری از رویه ی دریا ، قرار گرفته است ؛ بلندایی که از آن ، به اسانی ، همه ی تهران را می توان به دید نشست .

بلندای آبشار به حدود 30متر می رسد .