روزی بارانی در کنار رود حاجی عرب

در تاریخ آدینه 11 فروردین ماه ، با پیشنهاد یکی از ایرانگشتی های گل و نازنین ، رؤیا کلهر ، برنامه ی سفر به رودخانه ی زیبای حاجی عرب که چند ماه پیش در آذر 1390 از آن ، بازدید کرده بودیم ، ریخته شد . در این برنامه ی هیجان انگیز ، به جز خودم و رؤیا ، دوستان زیر نیز هم راهی مان می کنند : 1 ) منا کلهر   2 ) مینا کلهر   3 ) پیمان سلطانی   4 ) مهدی ریاضی   5 ) محمّدرضا کریمی    6 ) زینب هاشمی    7 ) بریر حرزاده    8 ) محمّد کوچک تبار    9 ) احمد حرزاده    10 ) رسول علیخانی    11 ) افنان حرزاده    12 ) احسان حلّاجان    13 ) آرزو فریدون زاده    14 ) امیرحسین هاشمی

رأس ساعت 8 صبح پس از صرف صبحانه به سمت رودخانه ی حاجی عرب که در کناره های روستای رودک در نزدیکی شهر سگزآباد ، واقع شده است ، حرکت می کنیم . هوا ، بهاری و آسمان ، پر از ابر است ؛ امّا هنوز بغض ابرها نترکیده و زمین را از اشک های سپید خود ، سیراب نساخته اند . پس از یک ساعت و اندی به محلّ اسکان در کنار رود حاجی عرب می رسیم ؛ رودی زیبا که با آب روان خود ، دل ها را می شوید و حدّ اقل برای چند ساعتی می تواند آرامشبخش زندگی مان باشد . پس از برپاکردن چادر و آماده کردن مکان اقامت ، بچه های باحال ایرانگشت ، جهت رودنوردی و شکافتن دل زلال و آبی رود ، به راه می افتند . عجب آب قشنگی ؛ آبی که با همه ی سرمایش ، گرمابخش وجودمان میشود و با همه ی سردی اش نمی تواند گرمای دل ما ، ایرانگشتی ها را خاموش یا حتّی کم نماید . گاهی عمقش ، زیاد و گاهی ، کم میشود . گاهی آن قدر فشارش ، زیاد می شود که دم پایی رؤیا را هم همسفر خروش زیبای خود می نماید ؛ تا آن جا که بریر را که برای گرفتن پای افزار رؤیا شتافته ، سه بار بر کف رودخانه می کوبد تا به او ، یادآور شود که این جا ، رود است که حکمفرماست . دم پایی منا را پاره می کند و منا ، مجبور به وصله و پینه زدن به دم پایی خود می شود تا برای بقیّه ی راه ، هم راه و هم گامش باشد .

پس از یک ساعت و یک ربع طیّ مسیر در رود زیبا و در عین حال خروشان حاجی عرب در گوشه ای ، آتشی را برمیافروزیم تا از گرمای این عنصر حیاتی ، جان را تازه کنیم و دوباره به راه بیافتیم . پس از گرفتن گرما از آتش و رفع خستگی ، مسیر کوتاهی را به بالای رودخانه می رویم و سپس مسیر بازگشت را پی می گیریم .

حیفم می آید که در مسیر بازگشت نیز از دل آب نیایم . پس دل را به رودخانه زده و پای در آب نهاده و با آهنگ زیبای رودخانه ، هم گام می شوم . در مسیر بازگشت است که باران ، آرام آرام ، شروع به بارش می کند . خداوندا ، چه رازی در باران زیبایت ، پنهان کرده ای که این چنین آرام و ناز با ما ، سخن می گوید ؟ به راستی کدام موسیقیدان دنیا می تواند آهنگی را به زیبایی ترانه ی باران بنوازد ؟ باران بر رود می بارد و خود را به مام اصلی اش ، یعنی رودخانه می رساند .

به چادر برافراشته ی مان می رسیم ، آتشی را روشن و جوجه ها را سرخ می کنیم تا ناهار خوش مزه ای را که بانوان کلهر ، زحمت کشیده و تدارک دیده اند ، نوش جان نماییم . چه حالی می دهد که یک مجموعه از دوستان ، قدیم و جدید ، بر روی یک زیرانداز ساده و در کنار یک رودخانه ی نازنین و در زیر قطرات ملایم باران ، نشسته باشند و غذائی را بخورند که اگر آن جوّ دوستانه نباشد ، هرگز به دل شان نخواهد نشست .

ناهار را که می خوریم ، آسمان ، صدای اعتراضش را کم کم بلند می کند ؛ ما هم نفهمیدیم که آسمان آبی و زیبا ، ناگهان از چه چیز ، عصبانی شد و این چنین خشمگین ، اعتراض کرد ؟ باد شدیدی ، وزیدن گرفت ؛ تا آن جا که نزدیک بود چادر را که پیمان ، منا و مینا ، داخل آن ، نشسته بودند از جای برکند و با خود ببرد . بچه ها ، هراسان می شوند ؛ گروهی به داخل چادر ، گروهی به داخل ماشین ها و بعضی هم که دل و جرأت بیش تری دارند در همان محیط باز می مانند و آسمان را به مبارزه می طلبند . باد خشمگین که ضربه شستی از خود به ما ، نشان داده ، می رود و ما ، خود را با زحمت رؤیا ، میهمان یک کتری چای ذغالی دبش می کنیم و از آن جا که طبق یک قاعده ای که نمی دانم ریشه اش ، چیست و در کجاست ، زمان خوشی مان به سرعت ، به پایان رسیده ، بار و بنه را جمع کرده و به سوی قزوین به راه می افتیم .

در این جا بر خود ، لازم می دانم از زحمات دلسوزانه و مسؤولیّت پذیرانه ی خانم رؤیا کلهر که مدیریّت این سفر را بر عهده داشت ، سپاس ویژه به عمل آورم .