قلعه ی زرکندو

به نام خدایی که همگان را آزاد آفرید .

بازدید از قلعه ی زرکندو

گردشگران : 4 نفر ( علی رضا هاشمی ، مهدی ریاضی ، محمّد کوچک تبار و علی رضا ذاکری )

تاریخ : 27 خرداد 1390

  قلعه ی زرکندو یا رشکین در سرزمین قلعه ها ، الموت ، واقع شده است و برای رسیدن به آن ، باید حدود 2 ساعت و 30 دقیقه زمان و 79 کیلومتر مسیر را پشت سر گذاشت . برای رسیدن به این قلعه ، به سمت رازمیان ، حرکت کرده و نرسیده به رازمیان ، سه راهی پس از پمپ بنزین رازمیان را به سمت چپ پیچیده و مسیر را به سوی پرچکوه ، ادامه می دهیم . پس از پشت سر گذاشتن روستاهای پررود و آکوجان به سه راهی تلاتر می رسیم . این سه راهی را نیز به سمت چپ می پیچیم . سپس به یک سه راهی دیگر می رسیم که مسیر سمت چپش ، خاکی است . وارد این جادّه ی خاکی می شویم و پس از پشت سر گذاشتن طبیعتی زیبا و سرچشمه ی خارود به روستای کوچک و زیبای رشکین می رسیم . ماشین را در خارج روستا ، متوقّف نموده و قدم زنان به داخل روستا می رویم تا از مکان و موقع قلعه ، باخبر شویم . در مسیر با شخصی برخورد می کنیم : آقای علی رسولی . از او ، نشانی قلعه را جویا می شویم . او نیز ما را تا پای قلعه می برد . قلعه در نگاه نخست ، فوق العاده زیبا و اعجاب انگیز است . این قلعه ، درست در رو به روی روستا و در کنار چشمه ای ، واقع شده است . کوه را بالا می رویم تا ورودی قلعه را پیدا کنیم ؛ البتّه بنا به گفته ی آقای رسولی ، ما نخواهیم توانست وارد این قلعه شویم چرا که مسیر ورود به آن ، خطرناک است . امّا شور و اشتیاق جوانی و قوّه ی کنجکاوی ، ما را وادار می نماید تا به سمت قلعه برویم . ولی هر چه بیش تر می جوییم ، کم تر به نتیجه می رسیم . سرانجام پس از ساعتی جست و جو ، ناامید شده و به پای قلعه بازمیگردیم . برای رفع خستگی و کمی استراحت نزد آقای رسولی که در باغ خودش در رو به روی قلعه ، می باشد ، می رویم . چای ذغالی دبشی را صرف و کمی استراحت می کنیم . به قصد ناهار به سمت سرچشمه ی خارود که اندکی پایین تر از روستای رشکین ، واقع شده است ، حرکت می کنیم . ناهار را می خوریم . پیش از آمدن به سرچشمه ی خارود برای صرف ناهار از آقای رسولی ، قول گرفته بودم که پس از ناهار ، مرا به قلعه ببرد تا راه ورودی آن را ببینم . پس از ناهار به تنهایی و پیاده به روستای رشکین برمیگردم تا با آقای رسولی به قلعه ی زرکندو برویم . مسیر را بالا رفته و به یکی از ورودی های قلعه می رسیم . الحق که ورودی فوق العاده خطرناکی است . آقای رسولی ، خود با شهامت زیادی ، وارد قلعه می شود ولی من نمی توانم . ورودی دوم و سوم نیز همین گونه است و جز با وسایل مخصوص ، نمی توان وارد آن ها شد . البتّه آقای رسولی بدون هیچ وسیله ای و به راحتی تمام ، وارد قلعه می شود . این جاست که تفاوت شهرنشینی با روستانشینی ، عیان می گردد . به گفته ی آقای رسولی ، این قلعه ، یکی از بی شمار قلعه های حسن صباح در الموت است که به علّت این که محلّ ذخیره ی طلاهای دولت اسماعیلیان بوده است به زرّین کندو و بعدها به زرکندو ، شهره گشته است . بازدید از این قلعه ی مخوف و خطرناک را به همه ی خطرپذیران ، توصیه می کنم .

دژ زرکندو

محمّد ، علی رضا و من

من ، محمّد و علی رضا در راه دسترسی به دژ

مهدی ، محمّد و من با یک خر