روستای تسکین

روستای تسکین

یک روستای ناب ؛ روستایی که به راستی روستاست . در 48 کیلومتری شمال قزوین از راه روستای الولک که بخش عمده ی راه آن ، آسفالته و بخشی دیگر ، شوسه ی مناسب است . روستای تسکین ، پس از روستای کاکوهستان ، قرار دارد . از آن جا که به دلیل جمعیت بسیارکم ، دهیار و حتا شورا هم ندارد ، از راه دوستان و آشنایان ، دوستی را از این روستا می یابم به نام آقای سیاوش رحیمی و با هماهنگی او به روستا می روم .

در تسکین ، تنها شش نفر ، زندگی میکنند ؛ شب و روز ، خودشان هستند و خودشان که هنوز در خانه ی کاه گلی و قدیمی خویش ، گذران عمر مینمایند : خانواده ی رحیمی ؛ این خانواده از راه کشاورزی اندکی که دارند و باغستان های خود ، کسب درآمد میکنند و البته پسران بزرگ خانواده که در قزوین هستند نیز بدان ها ، کمک میکنند .

با آقا سعید که داماد این روستاست به بخش پیش از زمین لرزه ی تسکین میرویم ؛ خانه هایی ویران شده از گل و خشت که در سال 1369 ، تن به ویرانی سپرده اند و سپس روستا به جای کنونی که کمی بالاتر از آن است ، نقل مکان نموده است . طبعن ، روستا ، فاقد مدرسه است . آبش از چشمه ای ، فراهم میشود در بالادست و برقش از سال 77 ، کشیده شده است . گاز ندارد و دارای یک دستگاه تلفن باجه ای بی سیم است . آنتن دهی تلفن همراه در این جا ، صفر است .

مسجد روستا ، اتاق کوچکی است از کاهگل ؛ خوش نماست و در میانه ی یک دشت ، قرار گرفته است .

به خانه ی تنها خانواده ی روستا هم میرویم ؛ مادر خانه در حال درست کردن پُرسوق ( کلوچه ) است . به ما هم تعارف میکند ؛ از آن میخوریم ؛ بسیار خوش مزه است . خانه ی این خانواده ، تنور هم دارد . مادر ، نام روستا را تیَسکین میگوید و دختر خانه ، تَسکین ( یعنی آرامش ) ؛ آقاسعید تِسکین مینامدش .

در گورستان روستا هم میتوان تنها چند سنگ گور کهن را دید .

در این سفر ، آقای حسن عنایت و بانوان فاطمه محمدی و سپیده صداقت ، هم راهم بودند .