دیدار با کودکان استثنائی

     تابلوی مرکز

به نام خداوندگار زیبایی

دیدار با کودکان استثنائی

27 بهمن 1391

گردشگران : دو نفر ( علی رضا هاشمی و احسان حلّاجان  )

  چه سخت است که کودک باشی و نتوانی بازی کنی ، نتوانی بدوی ، نتوانی شیطنت کنی و نتوانی کودکی کنی ! چه سخت است که نابینا به دنیا بیایی و نتوانی زیبایی های دنیا را ببینی و در حالی که فقط 4 سال سن داری بر تخت آسایشگاه ، ساکن و بی حرکت ، دراز بکشی ! و چه سخت است که تا 7 سالگی ، میدویدی ، بازی می کردی ، شیطنت می کردی و ناگهان بر اثر غفلت و در کمال بی گناهی برای تمام عمر ، ناتوان ذهنی می شوی و راهی آسایشگاهی دربسته با پنجره هایی آهنین که حقّ خروج از آن را نداری مگر در زمان هایی محدود و خاص .

  بازدید از کودکان استثنائی زیر 14 سال ، اگرچه تجربه ای فوق العاده احساس برانگیز و ناراحت کننده بود ولی برای بچه های معصومی که معنای محبّت و عشق را می فهمیدند و بسیار طبیعی و دلنواز به تو ، لبخند می زدند و خوش حال بودند که تو آمده ای تا حتّی برای لحظاتی اندک ، تنهایی ناتمام شان را پر کنی ، بسیار شیرین بود .

  مرکز توانبخشی 72 تن در بولوار ابوترابی ، واقع شده که توانستم پس از نامه نگاری های متعدّد ، به هم راهی احسان ، دوست خوبم و با دستانی پر از هدیّه و عاطفه ، از آن جا ، بازدید نمایم . در این مرکز ، 39 کودک عقب مانده ی زیر 14 سال در سالنی که طلیعه ، نام دارد ، نگه داری می شوند در سه اتاق نه چندان بزرگ با پنجره و درهایی که به ناچار با میله ، بسته شده و بر آن ها ، قفل زده شده است . متأسّفانه ، فضای حاکم بر محیط ، بسیار غم افزا بود . در لحظه ی ورود به اتاق نخست با دخترکی 5 ساله ، رو به رو می شویم که با مهربانی و عشق به سمت مان می آید و با زبان شیرین کودکانه به من می گوید : سلام عمو ! دخترکی که اگرچه مشکل معلولیّت ذهنی ندارد ولی به علّت آن که بدون سرپرست است ، به این مرکز ، آورده شده و در آن جا ، نگه داری می شود . در اتاق نخست با بچه هایی معصوم ، رو به رو می شویم که عموماً به جز چند حرکت بسیار بسیار مختصر ، قادر به انجام هیچ کاری نیستند و بر روی تخت ها ، دراز کشیده اند و به گفته ی خانمی که مسؤول آن ها بود ، در انتظار مرگ زودرس خویش هستند . بچه هایی که با دیدن صحنه ی بازی و شادی بچه ها در تلویزیون مرکز ، خیره ی آن تصاویر شده اند و شاید باورشان نمی شود که آن ها ، قادر به انجام آن حرکات نیستند . تعدادی از هدایائی را که تهیّه کرده ایم به آن ها می دهیم . در این اتاق با صحنه هایی ، برخورد کردم که هیچ گاه فراموش شان نمی کنم ؛ نه این که نخواهم فراموش بکنم بلکه نمی توانم : آیا می توان دخترک 4 ساله ی نابینایی را که دارای معلولیّت ذهنی نیز هست و نمی تواند هیچ حرکتی بکند و فقط بر روی تخت کوچک خود ، افتاده ، فراموش کرد ؟

  در اتاق دوم با دخترکان عقب مانده ی ذهنی ، دیدار می کنیم ؛ چه مهربانند و ساده ! کمی با آن ها ، بازی می کنیم ، برای مان نقّاشی می کشند و ما هم برای شان نقّاشی می کشیم .

  در اتاق سوم با پسرک های ناتوان ذهنی ، ملاقات می کنیم : یکی از آن ها ، همین که مرا می بیند به آغوشم می پرد و چند دقیقه ، ساکت و بی حرکت در آغوشم می نشیند . حسّ تشنگی او به محبّت نداشته ی سال ها را کاملاً درک می کنم . پسر بزرگ تری که در این اتاق است در سنّ 7 سالگی در حالی که از مدرسه ، برمیگشته است بر اثر تصادفی شدید ، دچار سانحه شده و مبتلا به عقب ماندگی ذهنی می شود : پسری زیباروی است که دقیقاً ، آن تصادف شوم را به خاطر دارد ولی به سختی و با لکنت بسیار ، برای ما ، تعریف می کند . در دفتر خاطراتم ، « بابا ، آب داد » را می نویسد و من ، حس می کنم که چه افسوسی می خورد که چرا دیگر نتوانست بیش تر از این جمله را یاد بگیرد ؟

  به گفته ی سرپرست بچه ها ، کلاس های آموزشی متعدّدی مانند سفالگری و نقّاشی برای بچه ها ، برگزار می شود . متأسّفانه ، عکّاسی از داخل مجموعه و با بچه ها ، ممنوع است .

  قدر سلامتی مان را بدانیم و سعی کنیم با سرزدن های هر از چند گاهی ، این کودکان تشنه ی محبّت را تا حدودی ، سیراب کنیم .