گرمابه ی خوزنین

خوزنین ، شهرکی است در شهرستان تاکستان که با شهر قزوین ، 80 کیلومتر فاصله ی مکانی و یک ساعت و سیزده دقیقه فاصله ی زمانی دارد . برای رسیدن به شهرک خوزنین ، باید به سمت تاکستان رفت و پس از گذر از شهرهای شال و اسپرورین به خوزنین رسید . به دنبال هماهنگی ای که بانو عاطفه جهان بخشی ، از دوستان خوب با بانو محمّدی که مسؤول گرمابه است ، انجام داد ، سر ساعت ده و نیم بامداد ، وارد گرمابه ی خوزنین میشوم . این گرمابه به دنبال زمین لرزه ی سال 1342 در رودبار که مردم آن منطقه بدین جا ، کوچ کرده و با کمک های بزرگان نجف از جمله حکیم و کسانی که در همین جا بوده اند از جمله آقای دانیالی ، اقدام به ساخت آن برای بهر برداری همگانی کرده اند . در این جا از جنبه ی همگانی بودن ، معاملات و کارهایی همانند نمدمالی و آشنایی خانواده ها برای ازدواج نیز به انجام میرسیده است . پس از راه یافتن گرمابه به خانه های شخصی ، این جا در سال 1388 ، بازسازی شد و به عنوان مرکز آموزش ساخته های دستی ، مورد بهره گیری واقع شد و سرانجام در سال 1396 به عنوان گنجینه ی مردم شناسی خوزنین ، گشایش یافت .

پس از ورود از پلّه ها که به زیر زمین ، راه می یابند ، وارد حوض خانه و سپس وارد محوّطه ی اصلی گرمابه میشویم . گرم خانه و اتاقی برای نماز نیز در گرمابه به چشم میخورند . هم چنین سرویس های بهداشتی را نیز میتوان دید . کف گرمابه ، تنها چند پلّه از کف بیرونی ، پایین تر است . با توجّه به شواهد موجود به نظر میرسد سازه بر روی گرمابه ی کهن ، ساخته شده است .

با توجّه به تفاوت موجود در معماری دو بخش سربینه و گرم خانه ، میتوان گفت شواهد دو مرحله ی معماری در گرمابه ، دیده میشود . به نظر میرسد دو بخش با فاصله ی زمانی ، ایجاد شده و یا به دلیل وجود علّتی که بر ما ، ناشناخته است ، تفاوت هایی در ساختار دو بخش ، دیده میشود . سقف سازه ، گنبدی شکل و بدون هر گونه گوشه سازی است و سقف کلمبو روی تویزه ها ، نشسته است . فضای گرم خانه از چهار تاق چهار بخش ، تشکیل شده و انباره ها ، تاق آهنگ آجری است .

نگاره هایی از مجموعه ی گنجینه ی مردم شناسی خوزنین