سه دیدنی در اطراف تبریز

1 )) کوه های رنگی

این پدیده ی زیبا و شگرف ، پس از ورود شما به مرز استان آذرآبادگان خاوری به پیشوازتان میآید و به راستی که یکی از زیباترین پدیده های طبیعی این خطّه از ایران است .

در کناره ی آزادراه تهران ـ تبریز ، جای مناسبی را می یبام و با خودرو تا نزدیکی دامنه ی این کوه ها میروم ؛ پیاده شده و قصد بالارفتن از یکی از کوه ها میکنم . شیب آن ها ، بسیار تند است ؛ در نتیجه آب راهه ای را یافته و از درون آن ، به بالای کوه میروم . راهیست نفسگیر و توانفرسا . آب و خوراکی به همراه دارم ؛ اگرچه از دور ، فریبنده ، کوتاه و آسان به دید میآیند ولی بالارفتن از آن ها با توجّه به شیب تندشان ، سخت است . به بلندترین نقطه ی شایان دسترس میرسم ؛ 1232 ، بلندایی است که جی پی اسم ، نشانش میدهد . پس به راستی اینان ، کوه هستند . به بالای کوه که میرسم ، پهنه ی بسیار شگرف و زیبایی را آن سوی آن میبینم ؛ کوعه های کوچک و بزرگ رنگی زیبایی که خود را نشان میدهند . به راستی دیده ها ، نواخته شده و آرام میگیرند .

2 )) مسجد عنصرود ( Ansroud )

جایی به گوشم خورده بود که بزرگ ترین مسجد صخره ای ایران در روستای عنصرود آذرآبادگان خاوری ، قرار گرفته است ؛ این روستا در نزدیکی روستای کندوان ، واقع شده و یکی از خوش آب و هواترین و زیباترین روستاهای منطقه است که شایستگی گردشگری هم دارد . پس از ساعتی انتظار و با کمک دوست خوبم ، امیر علی محمّدی ، کلید مسجد را پیدا میکنیم . دو سالن بزرگ مسجد که یکی از آن ها با گچ سپید ، اندود و پوشیده شده است ، تماماً در دل یک صخره ی بزرگ سنگی ، کنده شده و بسیار زیبا هستند . بخشی از سقف یکی از سالن ها ، فروریخته . ستون های کلفت و ژرف سنگی نیز سقف را به کف ، پیوند میدهند .

3 )) پناهگاه جانتوران پردیس

دل دادگی به جانوران زبان بسته و بی گناهی که گاهی به دست ما ، انسان ها ، زخمی میشوند ، میتواند یکی از ویژگی های برتر یک انسان باشد . بانو ژیلا پورایرانی از همین انسان هاست که در گوشه ای از کیلومتر 20 راه مرند به تبریز و در زمینی که نیکوکاران بدو بخشیده اند ، با کم ترین امکانات ، پناهگاهی ، درست کرده برای جانوران بی گناه و دوست داشتنی از جمله سگ ها ، گربه ها و پرندگان . وی که خود ، کارشناس پرستاریست با کمک تنی چند از دوستانش ، اقدام به زنده گیری سگ های ولگرد و هم چنین انتقال سگ هایی که به دنبال برخورد با خودروها ، زخمی میشوند ، به این پناهگاه و مراقبت و تیمارداری از آن ها نموده است ؛ کاری بسیار ارزشمند و بزرگ . وارد پناهگاه که میشوم با حجم بسیاری از سگ ها ، رو به رو میشوم که همگی ، واکسینه و کاملاً بهداشتی هستند . به اتاق بانو پورایرانی که میروم ، وی را در حال درمان و مداوای چند سگ زخمی میبینم . در همان لحظات ، آمبولانس مرکز ، سگی را که در شهر تبریز ، دچار رخداد برخورد با خودرو شده است به آن جا میآورد و بانو ، اقدام به کارهای نخستین برای درمانش مینماید .

این کار برای نخستین بار در سال 1389 ، توسّط این بانوی نیکوکار و با کمک های مردمی به صورت یک سمن ، راه اندازی شد و پس از آن در جاهای دیگر ایران ، پی گرفته شد .

در این سفر کوتاه ، مهمان دوست خوبم ، امیر علی محمّدی و خانواده ی ارجمندش بودم ؛ خدای شان ، نگاه دار باد .