دژ و ستیغ ارژنگ

امروز ، بنا داریم روز زیبا و خوبی را با خاطره ای که حتماً به یادماندنی خواهد شد در کوه ها و تپّه های سرسبز طالقان برای خود بسازیم . به سمت منطقه ی طالقان میرویم ؛ نرسیده به شهرک طالقان ، تابلویی در سمت راست ، دیده میشود که با نام روستای میناوند ، مشخّص شده است . این راه را پی میگیریم تا به جایی که دیگر خودرو نمیرود . خودرو را نگه داشته ، از آن ، پیاده شده و پس از برداشتن تجهیزات لازم به سوی ستیغ و دژ ارژنگ ، راه میافتیم . مناظر اطراف و همین راه کوهپیمایی ، آن اندازه زیبا هستند که دمادم میایستیم و نگاره و فیلم برمیداریم .

ما باید برویم بر بالای این ستیغ

دشت ها و تپّه های طالقان ، بسیار زیبا شده اند ؛ به هر حال ، اردیبهشت است که همه را سبز میپوشاند و سبز میخواهد . در راه به دو جویبار پرآب و دلنشین برمیخوریم . در کنار آن ها مینشینیم و ضمن دیدار با گذر عمر ، از آب گوارای شان نیز میآشامیم . جویبارهایی که شادی و انرژی میبخشند به ما .

جواد ، محمّدرضا و پوریا

پس از جویبار دوم ، دیگر چهره ای خشن تر از طبیعت ، نمایان میشود و آن هم کوهنوردیست که ما را به سوی دژ ، رهنمون میسازد . ما ، باید به ویرانه های دژی برسیم که بر فراز بلندی حدوداً 2300 متری ، قرار گرفته است . این بخش از راه را کمی آهسته تر و ملایم تر میپیماییم تا کم تر خسته شویم ؛ چرا که وقت به اندازه ی بسنده داریم .

خسته در راه دژ

این پروانه ی زیبا را در راه ستیغ دیدم

سرانجام حدود ساعت 12 نیم روز است که به فراز ستیغ ارژنگ میرسیم . ستیغی که از بالای آن ، پهنه ی سرزمین آزادگان ، طالقان و دریاچه ی آب بندش ، رخ مینمایانند . وه که چه زیباست .

دریاچه ی آب بند طالقان

ویرانه های دژ ارژنگ نیز در این جا ، دیده میشوند که البتّه ارزش گردشگری نداشته و تنها برای مطالعات باستان شناسی ، سودمند هستند .

ناهار را بر فراز ستیغ میخوریم و کمی به استراحت میپردازیم و سپس راه رفته را بازمیگردیم . در این سفر یک روزه ی انرژی زا ، دوستان خوبم ، محمّدرضا حسنی و جواد دانیال زاده ، مرا همراهی کردند . پوریا صادقیان نیز به عنوان راهنما با ما ، آمده بود .