آرامگاه حافظ

حافظ و سروده هایش ؛ حافظ و اندیشه اش ؛ حافظ و نگاهش به جهان هستی ، آن قدر دلنشین و زیبا هستند که هر چند بار هم که به آرامگاه این مرد نامدار در شیراز دل ها بروی ، کم است .

آرامگاه زیبا و دوست داشتنی حافظ که پناهگاه دل دادگان و شیرین دلان است در شهر شیراز از اهمّیّت و جایگاه ویژه ای ، برخوردار میباشد .

ورودیّه ی آرامگاه حافظ ، 30 هزار ریال است .

این نوشته بر بالای یکی از ردیف های سازه ی آرامگاه به چشم میخورد :

ساختمان آرامگاه خواجه شمس الدّین محمّد حافظ شیرازی در سنه ی یک هزار و سی سد و شانزده هجری شمسی ، انجام پذیرفت .

یک هشت بَری زیبا با ستون های سنگی دیدنی ، شاکله ی آرامگاه را تشکیل میدهند . پس از گام نهادن بر 5 پلّه ی سنگی به آرامگاه میرسیم . این پلّه ها با چینش گلدان هایی ، زیبایی ویژه ای گرفته اند . سنگ آرامگاه حافظ عزیز ، مرمریست که در یک محفظه ی شیشه ای ، جای گرفته است .

حافظ شیرازی ( 727 تا 792 کوچی ماهی )

خواجه شمس الدّین محمّد حافظ شیرازی ، خداوندگار غزل پارسی به سال 727 کوچی ماهی در شیراز ، زاده شد و با آفرینش غزل های عارفانه و عاشقانه ، شیرازه بند مکتب ادبی شیراز شد . حافظ ، غزل پارسی را از زمین به آسمان برد ؛ جایی که فراتر از آن نمیتوان رفت .

جادوی سخن خواجه ، اوج غزل پارسی را رقم و نقطه ی پایان بر سخن نغز و غزل میزند .

سروده ی او به چشمه ای زایا میماند که هر گاه میجوشد ، پایان نمیپذیرد . با هر ذهنی ، دمساز و همراز است ؛ در هر دلی مینشیند و هر کس در آیینه ی درخشان آن ، نقش خود را میبیند . راز جاودانگی سخن او در همین است . سال مرگ خواجه ی بزرگ سخن را به سال 792 کوچی ماهی و در شیراز نوشته اند .

بر سر تربت ما چون گذری همّت خواه / که زیارتگه رندان جهان خواهد بود

در حدود پانسد غزل از حافظ بر جای مانده است .

حافظ ، پس از درگذشت در همین محدوده که گورستان کهن و به نمازگاه ، نامدار بوده ، به خاک سپرده میشود . در سده های گذشته از سال 856 ، والیان و حکمرانان پارس و دوستداران حافظ به تناسب زمان بر این گور ، سازه هایی کرده اند تا در پایان ، این سازه ، برپا شده است . آرامگاه حافظ که به حافظیّه ، نامدار است ، اینک نامداری جهانی دارد . مردم خطّه ی ایران به ویژه شیرازی ها بر خود میبالند که آرامگاه این سراینده ی بزرگ در این شهر ، قرار دارد و نموداری از فرهنگ و ادب پربار کشور ماست و شالوده ای استوار برای نگه داشت و پاسداشت زبان شیرین پارسی است .