استان زنجان

استان زنجان

پیش از شیوع کرونا و محدودیت های ناشی از آن در ایران ، دوستم ، مهدی باقری از من خواسته بود که به روستای شان ، جیش آباد ، سفری داشته باشم ؛ من توانستم پس از دو سال از دعوت او ، در برنامه ی استان زنجان با هماهنگی با مهدی و پدرش به این روستا بروم ؛ برای سفر به جیش آباد ، از راه منجیل ، وارد طارم در استان زنجان میشوم و شب را در روستای انارستان ، پیش پدر مهدی به صبح میرسانم . بامدادان ، پس از برداشتن وسایل و غذا ، سوار بر نیسان آقای باقری به سوی جیش آباد میرویم .

راه ، همگی خاکی ، زیبا و پر فراز و نشیب است ؛ اگرچه میتوان این راه را با خودروهای سواری نیز پیمود ولی بهتر ، آن است که با نیسان بیاییم . پس از حدود یک ساعت و ربع به ییلاق لمت میرسیم و ناشتایی را در آن جا میخوریم . دوباره سوار بر نیسان شده و راه را به سوی جیش آباد ، پی میگیریم . جیش آباد ، روستایی ییلاقی است که خانوار ساکن کمی دارد ؛ بیش تر خانه ها ، پس از زمین لرزه ی سنگین سال 1369 ، بازسازی شده اند و امروزه ، ویرانه هایی اندک از خانه های قدیمی بر جای مانده است .

گورستان روستا ، تپّه ی بزرگ فاقد هر گونه سنگ گور است و این ، نشان دهنده ی عدم سکونت همیشگی در این جاست . در نزدیکی روستا ، امام زاده ای واقع شده است که آن هم کاملن نوساز میباشد . جویباری از آبی گوارا و دلربا هم در روستا ، روان است و باغ های انبوه روستا را سیراب میسازد .

پیش ترها در جایی خوانده بودم که روستایی در ایران هست که نقشه ی هوائی اش ، همانندی بسیاری به نقشه ی کشور ایران دارد ؛ نام روستا ، جوره کندی است . به قصد نگاهی به این روستا ، بدان سمت میروم . جوره کندی را به آسانی میتوان با گوگل مپ ، پیدا کرد و به سمتش رفت . جوره کندی در دل دشتی قرار دارد که با تپه های کوتاه و بلند اطراف ، پوشیده شده است . در کنار تابلوی معرفی روستا ، میتوان ایستاد و نگاهی کلی به نقشه ی روستا انداخت . نکته ی ویژه ای را نمی یابم .

به درون روستا میروم و اگرچه میخواهم با تنی چند از اهالی ، پیوند گرفته و از صحبت های شان ، بهره ببرم ولی به دلیل عدم تسلّطم بر زبان ترکی ، نمیتوانم چیزی دریابم . جوره کندی ، دارای کوچه پس کوچه های کاه گلی بسیاری است که مرا به چرخ زدن در خود ، فرامیخوانند .

سپس میرم به سمت روستای خوئین در شهرستان ایجرود ؛ اگرچه راه ، طولانی است ولی عشق سفر و دیدن آثار تاریخی ، خستگی را میزداید . بر راه اصلی که تابلوی راهنمای روستای خوئین ، نصب شده ، تابلویی نیز برای راهنمایی به سوی میل خوئین ، دیده میشود . وارد خوئین که میشوم در سمت چپم ، راهی خاکی به سوی بالای تپه ای میرود که میل تاریخی بر فراز آن ، مشخص است . راه خودرویی که تا کنار میل میرود ، کمی لغزنده است که باید با احتیاط ، آن را پیمود .

میل ، آجری ، سنگی و گچی است که بر روی سکوئی ، استوار گشته است . از راه دری کوچک ، میتوان وارد میل شد که بدبختانه با یادگاری نویسی های چندی بر بدنه ی آن ، رو به رو میشوم .